Üstü örtülü bir kagnı, gecenin karanlıgı içinde agır agır ilerliyordu. 1403 yılının sonralarıydı ve dondurucu bir rüzgar ortalıgı kasıp kavuruyordu. Genç ve gürbüz bir atlı, kagnının önünden, ardından, yanından giderek öküzleri idare ediyor, arada sırada kırbacını sırtlarında saklatıyordu. Kuskulu bir hali vardı. Ýkide bir arkasına bakınarak gözlerini zifiri karanlıga dikmesi bir seyden çekindigini gösteriyordu.
Yol bir karıs çamurdu ve durmadan sulu kar yagıyordu.
Kalın kepenegine sarılmıs olan atlı,bu agır gidisten huylanıyordu. At üstünde her zaman hızlı gitmeye alısmıs, diz boyu karda bile, çabuk yürümenin yolunu bulmus bir insan olarak böyle yavas gidisten bunaldıgı belliydi. Fakat onu asıl bunaltan, gidisin yavaslıgı, gecenin karanlıgı ve sogugu,ömründe ilk defa bir kagnıyı götürüsteki acemiligi degildi. Geriden gelecek birilerinden çekindigi anlasılıyordu. Kepenegine sarınmasında kendisini korumaktan çok,aralıksız yagan sulusepken altında yay kirisinin gevsememesine çalısan bir mânâ vardı. Sadagını ve yayını, kepenek altında dikkatle tutuyordu.
Bir aralık, geriden sesler isitir gibi oldu. Kagnı tekerleklerinin gıcırtısı iyi dinlemeye engel olmasın diye arabayı durdurdu. Gerileri dinledi. Ses yoktu. Genis bir soluk aldı. Aynı zamanda kagnının içinden bir kadın sesi duyuldu.
