Birinci Bölüm
Barın sonundaki iri yarı adam terliyor. Duble İskoç viskisine gömülmüş ama birkaç dakikada bir başını kaldırıyor ve yanına, arkasına, kapıya doğru bakıyor. Şerit şeklindeki led ışıklandırmanın altında teri ince ince parlıyor. îç geçirme kılığına bürünmüş uzun, titrek bir nefes veriyor ve yeniden içkisine dönüyor.
“Pardon. Bakar mısınız?”
Başımı, parlattığım bardaklardan kaldırıp ona bakıyorum.
“Buraya bir tane daha alabilir miyim?”
Ona bunun iyi bir fikir olmadığını söylemek istiyorum. İşe yaramayacak, hatta belki de sınırı aşmasına sebep olacak. Ama o kocaman bir adam, kapanma saatine on beş dakika var ve şirket prensiplerine göre isteğini reddetmem için hiçbir sebep yok. Bu yüzden ona doğru yürüyorum, bardağını alıyorum ve içkisini dolduruyorum. Başıyla şişeyi işaret ediyor. “Duble,” diyor ve tombul eli nemli yüzünden aşağı kayıyor.
“Yedi sterlin yirmi peni ediyor.”
Salı gecesi saat on bire çeyrek var ve East City Havalimanının İrlanda temalı barı Shamrock and Clover bu gecelik kapanmak üzere. Bar son uçak kalktıktan on dakika sonra kapanıyor ve şu anda içeride benimle birlikte ya SC107 numaralı Stockholm uçağını ya da kırk dakika rötar yapan DB224 numaralı Münih uçağını bekleyen, dizüstü bilgisayarına gömülmüş bir genç adam, masa ikide gevezelik eden kadınlar ve duble Jamesonını yudumlayan adam var.
Öğleden beri buradayım. Carly1nin mide ağrısı tutunca eve gitti. Şikâyet etmiyorum. Geç saatlere kadar kalmanın bence bir mahsuru yok. Zümrüt Adanırı Kelt Gaydaları lifteki şarkıları sessizce mırıldanarak yürüyorum ve bir video kaydını telefondan dikkatle izleyen iki kadının bardaklarını topluyorum. Çakırkeyiflere özgü bir rahatlıkla kahkaha atıyorlar.
