Bir adsız әsәr var, onu mәndәn başqa һeç kәs oxumayıb.
O getdi, әtri otaqda qaldı...
Söһbәtimizi beşcә dәqiqә çәkdi.
— Olarmı?
— Buyurun.
İçәri boylu-buxunlu, şux qaməlti, gözəl, cavan xanım girdi.
— Salam. — Astaca dilləndi.
— Әleykәssalam. Mәn qalxdım:
— Әylәşin.. Ona kresloda yer göstәrdim. Oturdu.
Vә yaxası qırmızı köbәli ağ paltarının әtәyini dizlәrinin üstünə çәkdi. Böyürdәn
düyünlәnib ucları asıla qalmış ensiz kәmәri dә, һündürdaban zәrif tuflilәri dә qırmızı idi. Әlindә göyümtül üzlü iki qalın daftәr tutmuşdu. Nә deyәcәyini fikirlәşirmiş kimi uzun, qara kirpiklərini aşağı endirib xeyli susdu. Mәn ona diqqәt yetirdim. Gödәk vurulmuş xurmayı saçlarına özündәn xәbәrsiz dən düşmüşdü. Ancaq baxanda çox növrәstә görünürdü. Yaşı, mәncә, iyirmidәn artıq olmazdı.
— Qulağım sizdәdir, xanım qız.
