Bir oda ve bir salondan oluşan ev rutubetli, bunaltıcı ve kasvet-liydi. Aralık ayının birinci günündeki bu öğleden sonranın boz rengi ışığı mutfağın tek penceresinden güçlükle içeri süzülüyordu. Karşı binanın kir içindeki cephesi görüntüyü kapatmıştı zaten. Dumandan simsiyah olmuş bu yapı yüzünden insan, pencerenin birkaç metre ötesinde dünyanın sona erdiği izlenimine kapılıyordu.
Eğer yakınlardaki Coldharbour Bulvarı’ndan Brixton’ın tatil akşamı trafiği gürültülerini duyuyor olmasaydı, bu apartmana canlı canlı gömüldüğü duygusuna kapılacaktı.
Issız bir mezar. Yüzündeki yaşlan sildi. Tırmalama ve soluma sesleri sonunda bitmişti. Aslında uzun sürmemişti, olsa olsa bir ya da iki dakika devam etmişti ama ona sonsuzmuş gibi gelmişti. Yan odadan duyulan telaşlı ve tedirgin hareketler... Soluk alabilmek için çaresizce verilen mücadele...
Sesler kesilmiş olmasına karşın adam rahatlayamamıştı. Gerilmiş bir halde sessizliğe kulak verdi; acaba gerçekten bitmiş miydi?
Sonra başını salladı. Evet, tırmalama sesi de kesik kesik soluk alıp vermeler de kesilmişti ama bu sesler beyninin içinde, üstelik çok uzun bir zaman, onu rahat bırakmayacaktı, bundan kuşkusu yoktu. Geçmişinin bütün iblisleri gibi düşlerinde peşine düşeceklerdi.
