Salam Qədirzadə Ülkər-Aytəkin

Xəzərin qabarıq köksündə fəcrin qızıllı-çəhrayı parıltısı göz qamaşdırırdı. Üfüqlə dənizin sərhədini sezmək olmurdu. Sahil kimsəsiz və sakit idi. Kəhrəba ovuntusuna oxşar qumsallıq dalğa-dalğa uzanırdı. Təkəm-seyrək uçuşan qağayılar, uşaqların kağızdan düzəldib havaya tulladıqları cansız quşları xatırladırdı. Onlar, ləpədöyəndə qara-boz qayaların arasında oturmuş qırmızı geyimli Ülkərin ətrafında qanad çalmadan səssiz-səmirsiz süzürdülər. Qız, bayaqdan tamaşa etdiyi bu mənzərənin seyrindən doymuş kimi birdən ayağa qalxdı. Çala-çuxur yaş daşların üstündə sürüşüb yıxılmamaq üçün qollarını yana açaraq müvazinət saxladı; tələsmədən, ehtiyatla sahilə addımladı.